Wiltshire Arnhem

Op 20 september 1944 overschreden het 4e en 5e bataljon van The Wiltshire Regiment de Nederlandse grens en trokken over de veroverde weg die bekend stond als: “The Corridor.” Twee dagen later arriveerden zij in Nijmegen. Op 23 en 24 september nam het 4e bataljon deel aan de verovering van Elst en op 25 september groeven zij zich daar in. Dit vlakke polderland tussen de Waal en Neder-Rijn werd vanwege zijn sompige karakter al gauw “The Island” (het Eiland) genoemd.

Op 27 september arriveerde het 5e bataljon in het gebied ten noorden van Elst, om daar het 5e bataljon van The Duke of Cornwall Light Infantry af te lossen. Helaas hadden de restanten van de ten noorden van de Neder-Rijn gelande 1e Britse Airborne Divisie ondertussen over de rivier moeten terugtrekken. Het was voor de grondtroepen niet mogelijk gebleken om tijdig vanuit Nijmegen door te breken en de luchtlandingeenheden te ontzetten.

In 1944 bestond deze omgeving uit weilanden, verspreid liggende boerderijen en boerenwoningen. Het 5e bataljon nam stellingen in op de volgende plaatsen: het Bataljonshoofdkwartier in boerderij Distelheuvel aan de Grote Molenstraat, A-compagnie aan de zuidkant van het perceel genaamd “Schuytgraaf”, B-compagnie bij boerderij de Laar (die stond op de huidige plaats van het monument, tijdens de gevechten verwoest en in 1949 honderd meter verder oostelijk herbouwd, nu de Buitenplaats), C-compagnie aan de noordkant van het perceel genaamd Schuytgraaf, D-compagnie rondom de spoorwegovergang aan de Laarstraat (oostkant van de huidige Stratenmakersveste) en S-compagnie even ten noorden van het bataljonshoofdkwartier aan de Grote Molenstraat.

Op 20 september 1944 overschreden het 4e en 5e bataljon van The Wiltshire Regiment de Nederlandse grens en trokken over de veroverde weg die bekend stond als: “The Corridor.” Twee dagen later arriveerden zij in Nijmegen. Op 23 en 24 september nam het 4e bataljon deel aan de verovering van Elst en op 25 september groeven zij zich daar in. Dit vlakke polderland tussen de Waal en Neder-Rijn werd vanwege zijn sompige karakter al gauw “The Island” (het Eiland) genoemd.

Op 27 september arriveerde het 5e bataljon in het gebied ten noorden van Elst, om daar het 5e bataljon van The Duke of Cornwall Light Infantry af te lossen. Helaas hadden de restanten van de ten noorden van de Neder-Rijn gelande 1e Britse Airborne Divisie ondertussen over de rivier moeten terugtrekken. Het was voor de grondtroepen niet mogelijk gebleken om tijdig vanuit Nijmegen door te breken en de luchtlandingeenheden te ontzetten.

In 1944 bestond deze omgeving uit weilanden, verspreid liggende boerderijen en boerenwoningen. Het 5e bataljon nam stellingen in op de volgende plaatsen: het Bataljonshoofdkwartier in boerderij Distelheuvel aan de Grote Molenstraat, A-compagnie aan de zuidkant van het perceel genaamd “Schuytgraaf”, B-compagnie bij boerderij de Laar (die stond op de huidige plaats van het monument, tijdens de gevechten verwoest en in 1949 honderd meter verder oostelijk herbouwd, nu de Buitenplaats), C-compagnie aan de noordkant van het perceel genaamd Schuytgraaf, D-compagnie rondom de spoorwegovergang aan de Laarstraat (oostkant van de huidige Stratenmakersveste) en S-compagnie even ten noorden van het bataljonshoofdkwartier aan de Grote Molenstraat.

Ook op woensdag 4 oktober werden de Britse stellingen voortdurend bestookt door Duits granaatvuur, en kwam het tot schermutselingen aan de oostkant van de spoordijk. In de nacht van donderdag 5 oktober probeerden Duitse troepen zonder succes de Britse stellingen binnen te dringen, wat veel Duitse krijgsgevangenen opleverde. Intussen had de Britse artillerie zoveel overwicht, dat iedere verdere Duitse aanval in de kiem werd gesmoord. In de avond werd het 4e bataljon afgelost door eenheden van de 101e Amerikaanse Airborne Divisie en trokken zij zich terug naar Elst.

De nasleep

De beide bataljons hadden hun stellingen behouden, maar samen meer dan 70 slachtoffers te betreuren. Maar de verdediging had gehouden. Om de geallieerden toch van het Eiland te verdrijven bliezen in de nacht van 2 op 3 december 1944 Duitse troepen bij Elden de Rijndijk op, en zetten daarmee het Eiland letterlijk onder water.

In het voorjaar van 1945 was het gebied weer drooggevallen. Maar toch bleek het na de bevrijding erg moeilijk voor de Britse Gravendienst om de veldgraven van de gesneuvelden op te sporen. Immers, door de onderwaterzetting waren veel slachtoffers verdwenen, of de geïmproviseerde grafmarkeringen van hun graven gespoeld. Enkelen werden teruggevonden tijdens de aanleg van de wijk Schuytgraaf.

Vandaag de dag zijn er in en rond Schuytgraaf nog altijd diverse soldaten van het Wiltshire Regiment vermist. Enkelen liggen in naamloze graven op geallieerde begraafplaatsen in Nijmegen en Oosterbeek. De overigen hebben een onbekende rustplaats in de Over-Betuwse klei. “The Battle for the Island” werd als erkende krijgsverrichting (battle honour) opgenomen in de annalen van het Wiltshire Regiment.

Ook op woensdag 4 oktober werden de Britse stellingen voortdurend bestookt door Duits granaatvuur, en kwam het tot schermutselingen aan de oostkant van de spoordijk. In de nacht van donderdag 5 oktober probeerden Duitse troepen zonder succes de Britse stellingen binnen te dringen, wat veel Duitse krijgsgevangenen opleverde. Intussen had de Britse artillerie zoveel overwicht, dat iedere verdere Duitse aanval in de kiem werd gesmoord. In de avond werd het 4e bataljon afgelost door eenheden van de 101e Amerikaanse Airborne Divisie en trokken zij zich terug naar Elst.

De nasleep

De beide bataljons hadden hun stellingen behouden, maar samen meer dan 70 slachtoffers te betreuren. Maar de verdediging had gehouden. Om de geallieerden toch van het Eiland te verdrijven bliezen in de nacht van 2 op 3 december 1944 Duitse troepen bij Elden de Rijndijk op, en zetten daarmee het Eiland letterlijk onder water.

In het voorjaar van 1945 was het gebied weer drooggevallen. Maar toch bleek het na de bevrijding erg moeilijk voor de Britse Gravendienst om de veldgraven van de gesneuvelden op te sporen. Immers, door de onderwaterzetting waren veel slachtoffers verdwenen, of de geïmproviseerde grafmarkeringen van hun graven gespoeld. Enkelen werden teruggevonden tijdens de aanleg van de wijk Schuytgraaf.

Vandaag de dag zijn er in en rond Schuytgraaf nog altijd diverse soldaten van het Wiltshire Regiment vermist. Enkelen liggen in naamloze graven op geallieerde begraafplaatsen in Nijmegen en Oosterbeek. De overigen hebben een onbekende rustplaats in de Over-Betuwse klei. “The Battle for the Island” werd als erkende krijgsverrichting (battle honour) opgenomen in de annalen van het Wiltshire Regiment.